Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.#

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Duo Reges: constructio interrete. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Minime vero, inquit ille, consentit. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Quorum altera prosunt, nocent altera. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. 

Sint ista Graecorum;Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?Paria sunt igitur.Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.Negare non possum.Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare?Qui convenit?Nam quid possumus facere melius?A mene tu?Sed fortuna fortis;

1. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset.
2. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.
3. Quo igitur, inquit, modo?
4. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?

Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? An tu me de L. Ita, quem ad modum in senatu semper est aliquis, qui interpretem postulet, sic, isti nobis cum interprete audiendi sunt. Non igitur bene. 

Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.#

Temporibus autem quibusdam et aut officiis debitis aut rerum necessitatibus saepe eveniet, ut et voluptates repudiandae sint et molestiae non recusandae. Ex quo intellegitur idem illud, solum bonum esse, quod honestum sit, idque esse beate vivere: honeste, id est cum virtute, vivere. Sin autem voluptatem putat adiungendam eam, quae sit in motu-sic enim appellat hanc dulcem: in motu, illam nihil dolentis in stabilitate-, quid tendit? Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Hoc non est positum in nostra actione. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; E quo efficitur, non ut nos non intellegamus quae vis sit istius verbi, sed ut ille suo more loquatur, nostrum neglegat. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. 

Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit.

Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos,
non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior;

• Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate.
• Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?
• Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem.
• In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.#

Atque his tribus generibus honestorum notatis quartum sequitur et in eadem pulchritudine et aptum ex illis tribus, in quo inest ordo et moderatio. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Quod si ita est, sequitur id ipsum, quod te velle video, omnes semper beatos esse sapientes. An haec ab eo non dicuntur? 

Ex ea quae sint apta, ea bonesta, ea pulchra, ea laudabilia, illa autem superiora naturale nominantur, quae coniuncta cum honestis vitam beatam perficiunt et absolvunt. Aut etiam, ut vestitum, sic sententiam habeas aliam domesticam, aliam forensem, ut in fronte ostentatio sit, intus veritas occultetur? Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Haec videlicet est correctio philosophiae veteris et emendatio, quae omnino aditum habere nullum potest in urbem, in forum, in curiam. Praeclare, inquit, facis, cum et eorum memoriam tenes, quorum uterque tibi testamento liberos suos commendavit, et puerum diligis. At multis malis affectus. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. 

Omnem vim loquendi, ut iam ante Aristoteles, in duas tributam esse partes, rhetoricam palmae, dialecticam pugni similem esse dicebat, quod latius loquerentur rhetores, dialectici autem compressius.