Sed haec nihil sane ad rem;#

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Satis est ad hoc responsum. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Duo Reges: constructio interrete. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Frater et T. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Esse enim, nisi eris, non potes. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. 

Non semper, inquam;Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.Etiam beatissimum?Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.Pollicetur certe.Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis?

Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. 

Aderamus nos quidem adolescentes, sed multi amplissimi viri, quorum nemo censuit plus Fadiae dandum, quam posset ad eam lege Voconia pervenire.

Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Theophrastum tamen adhibeamus ad pleraque, dum modo plus in virtute teneamus, quam ille tenuit, firmitatis et roboris. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Certe non potest. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; An, si id probas, fieri ita posse negas, ut ii, qui virtutis compotes sint, etiam malis quibusdam affecti beati sint? Tenuit permagnam Sextilius hereditatem, unde, si secutus esset eorum sententiam, qui honesta et recta emolumentis omnibus et commodis anteponerent, nummum nullum attigisset. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Hic ambiguo ludimur. 

• Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.
• Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;
• Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit.

Pauca mutat vel plura sane; Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Temporibus autem quibusdam et aut officiis debitis aut rerum necessitatibus saepe eveniet, ut et voluptates repudiandae sint et molestiae non recusandae. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. 

Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis?#

Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Ergo in eadem voluptate eum, qui alteri misceat mulsum ipse non sitiens, et eum, qui illud sitiens bibat? Idemne, quod iucunde? Est enim perspicuum nullam artem ipsam in se versari, sed esse aliud artem ipsam, aliud quod propositum sit arti. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Hoc non est positum in nostra actione. Nam nisi hoc optineatur, id solum bonum esse, quod honestum sit, nullo modo probari possit beatam vitam virtute effici. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. 

1. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset.
2. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere?
3. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Sit sane ista voluptas. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. 

Etenim, cum omnes natura totos se expetendos putent, nec id ob aliam rem, sed propter ipsos, necesse est eius etiam partis propter se expeti, quod universum propter se expetatur.

Equidem, sed audistine modo de Carneade? Sumenda potius quam expetenda. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Est enim perspicuum nullam artem ipsam in se versari, sed esse aliud artem ipsam, aliud quod propositum sit arti. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Erat enim Polemonis. 

Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Idemne, quod iucunde? Quod cum dixissent, ille contra. Non ergo Epicurus ineruditus, sed ii indocti, qui, quae pueros non didicisse turpe est, ea putant usque ad senectutem esse discenda. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Sed memento te, quae nos sentiamus, omnia probare, nisi quod verbis aliter utamur, mihi autem vestrorum nihil probari. Obscura, inquit, quaedam esse confiteor, nec tamen ab illis ita dicuntur de industria, sed inest in rebus ipsis obscuritas. Cave putes quicquam esse verius. 

Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Memini me adesse P. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Hos contra singulos dici est melius. 

An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.#

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. In enumerandis autem corporis commodis si quis praetermissam a nobis voluptatem putabit, in aliud tempus ea quaestio differatur. Quam similitudinem videmus in bestiis, quae primo, in quo loco natae sunt, ex eo se non commoventi deinde suo quaeque appetitu movetur. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. 

• Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.
• Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas?
• Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum.
• Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.
• Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest.
• Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

Beatum, inquit.Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.Scaevolam M.Verum hoc idem saepe faciamus.Qui convenit?Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum?Magna laus.Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.

Ex quo intellegi debet homini id esse in bonis ultimum,
secundum naturam vivere, quod ita interpretemur: vivere ex
hominis natura undique perfecta et nihil requirente.

Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis
omnis esse semper beatos;

Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Minime vero, inquit ille, consentit. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Laboro autem non sine causa; An hoc usque quaque, aliter in vita? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus? Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. 

1. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari.
2. Quid, quod res alia tota est?
3. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Tria genera bonorum; Efficiens dici potest. Cumque ipsa virtus efficiat ita beatam vitam, ut beatior esse non possit, tamen quaedam deesse sapientibus tum, cum sint beatissimi; Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Si in ipso corpore multa voluptati praeponenda sunt, ut vires, valitudo, velocitas, pulchritudo, quid tandem in animis censes? Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? 

Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Sit sane ista voluptas. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. 

Qui et definierunt plurima et definiendi artes reliquerunt,
quodque est definitioni adiunctum, ut res in partes
dividatur, id et fit ab illis et quem ad modum fieri
oporteat traditur;

Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.

Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quid est enim aliud esse versutum? Quid, si non modo utilitatem tibi nullam afferet, sed iacturae rei familiaris erunt faciendae, labores suscipiendi, adeundum vitae periculum? Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat.