Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?#

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Duo Reges: constructio interrete. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Optime, inquam. 

Brutus dissentiet quod et acutum genus est et ad usus civium non inutile, nosque ea scripta reliquaque eiusdem generis et legimus libenter et legemus, haec, quae vitam omnem continent, neglegentur?

1. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?
2. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.
3. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo.

1. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.
2. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.
3. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur?

Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Audeo dicere, inquit. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Iam enim adesse poterit. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quodsi Graeci leguntur a Graecis isdem de rebus alia ratione compositis, quid est, cur nostri a nostris non legantur? Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? 

Atque etiam ad iustitiam colendam, ad tuendas amicitias et reliquas caritates quid natura valeat haec una cognitio potest tradere. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Quo igitur, inquit, modo? Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis. 

• Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor;
• Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

• Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit.
• Hoc loco tenere se Triarius non potuit.
• Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.

Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari.

Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;#

Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? At enim sequor utilitatem. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Idem adhuc; Graccho, eius fere, aequalí? Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. 

Non autem hoc: igitur ne illud quidem.#

Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere. Scrupulum, inquam, abeunti; Hic ambiguo ludimur. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Nec enim ille respirat, ante quam emersit, et catuli aeque caeci, prius quam dispexerunt, ac si ita futuri semper essent. Ad eos igitur converte te, quaeso. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Deinde non quaerimus, quid obscuretur aut intereat, quia sit admodum parvum, sed quid tale sit, ut expleat summam. Scrupulum, inquam, abeunti; Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Utrum enim sit voluptas in iis rebus, quas primas secundum naturam esse diximus, necne sit ad id, quod agimus, nihil interest. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. 

Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Nam omnia, quae sumenda quaeque legenda aut optanda sunt, inesse debent in summa bonorum, ut is, qui eam adeptus sit, nihil praeterea desideret. Hoc autem loco tantum explicemus haec honesta, quae dico, praeterquam quod nosmet ipsos diligamus, praeterea suapte natura per se esse expetenda. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Sed in ceteris artibus cum dicitur artificiose, posterum quodam modo et consequens putandum est, quod illi §pigennhmatikÒn appellant; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. 

Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.#

Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Honestum igitur id intellegimus, quod tale est, ut detracta omni utilitate sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum possit iure laudari. Recte dicis; Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur. Quis istud possit, inquit, negare? Itaque his sapiens semper vacabit. Ostendit pedes et pectus. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Nos cum te, M. Primum non saepe, deinde quae est ista relaxatio, cum et praeteriti doloris memoria recens est et futuri atque inpendentis torquet timor? Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. 

Qualis est igitur omnis haec, quam dico, conspiratio
consensusque virtutum, tale est illud ipsum honestum,
quandoquidem honestum aut ipsa virtus est aut res gesta
virtute;

In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa
virtute optimum quidque rarissimum est.

Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis?

Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia
pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria
videmus.

At hoc in eo M.#

Et quis a Stoicis et quem ad modum diceretur, tamen ego quoque exponam, ut perspiciamus, si potuerimus, quidnam a Zenone novi sit allatum. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Quo modo? Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. 

Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.#

Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Paria sunt igitur. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Bonum valitudo: miser morbus. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem. Utilitatis causa amicitia est quaesita. 

Qualem igitur hominem natura inchoavit?#

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Torquatus, is qui consul cum Cn. In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; 

Nulla erit controversia.Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare.Avaritiamne minuis?Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.Proclivi currit oratio.Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;Tenent mordicus.An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit?Quo modo?An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?#

Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis bonorum videbatur extremum. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? 

Tubulo putas dicere?Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis.Contineo me ab exemplis.At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.Quibusnam praeteritis?Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.Hunc vos beatum;Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;Frater et T.Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D.

Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Venit ad extremum; Itaque eo, quale sit, breviter, ut tempus postulat, constituto accedam ad omnia tua, Torquate, nisi memoria forte defecerit. Vide, ne magis, inquam, tuum fuerit, cum re idem tibi, quod mihi, videretur, non nova te rebus nomina inponere. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. 

Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Immo sit sane nihil melius, inquam-nondum enim id quaero-, num propterea idem voluptas est, quod, ut ita dicam, indolentia? Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis bonorum videbatur extremum. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Deinde concludebas summum malum esse dolorem, summum bonum voluptatem! Lucius Thorius Balbus fuit, Lanuvinus, quem meminisse tu non potes. Praeclare hoc quidem. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.